Mata ng Diyos (Wolfgang)

Rev. 6:16

They called to the mountains and the rocks,

"Fall on us and hide us from the face of him who sits on the throne and from the wrath of the Lamb!"

Mata ng Diyos

Wolfgang

Pagdilat ng kanyang mga mata, ang buong paligid ay makulay. Siya ay gumising sa umagang ubod ng ganda. Subalit ang kaligayahang kanyang nadarama ay biglang napalitan ng takot na walang kapantay. Ang sumira sa kanyang payapang araw: siya ay tinitigan ng Diyos na hukom.

Ipinakita sa kanya ang lahat ng kanyang pagkakasala at sa kauna-unahang pagkakataon ay kanyang napansin ang bahid ng dugo sa kanyang mga kuko. Kumaripas siya ng takbo papalayo mula sa mga nanlilisik na mata ng Diyos, ngunit sino nga ba ang makakaiwas sa presensya ng Diyos? Wala.

Ang Pahayag 6:12-16 ay pangunang-silip sa kung ano ang mangyayari sa oras na mabatid ng mga tao na ibubuhos na ng Diyos ang kanyang poot sa daigdig. Sa kaganapan ng dakilang lindol, pangingitim ng araw, pamumula ng buwan at pagkahulog ng mga tala, magigimbal sa takot ang mga 'di mananampalataya. Iiwanan nila ang kabihasnan at ikukubli ang kanilang mga sarili sa mga yungib at mga kabundukan . Ngunit higit sa lahat ng kanilang mga kinatatakutan ay ang pagharap nila sa Diyos Ama at sa kanyang Kordero. Mas nanaisin pa nila na sila ay bagsakan ng mga bato at bundok kaysa sila ay titigan ng napopoot na Diyos.

Iyan nga ang sasapitin ng lahat ng hindi nanampalataya sa Korderong Tagapagligtas. Subalit sa atin na pinagkalooban ng pananampalataya, walang tayong dapat ikatakot o ikabahala.

1. Sa mga mata ng Diyos, tayo ay napatawad na. Tayo ay katanggap-tanggap sa kanyang harapan. May kapayapaan na sa pagitan natin at ng Diyos (Roma 5:1)

2. Sa mga mata ng Diyos, tayo ay malinis na. Wala na ang bahid ng dugo sa ating mga kuko. Ang kanyang dugo ang siyang naglinis sa atin (Heb. 9:14)

3. Sa mga mata ng Diyos, tayo na mga makasalanan ay ibinilang bilang matuwid. Sa ating pakikipag-isa kay Kristo, ang kanyang katuwiran ay ibinilang na atin. (1 Cor.1:30; 2 Cor. 5:21)

4. Sa mga mata ng Diyos, tayo ay mga sinisintang anak. Hindi mga rebelde o mga kriminal na dapat puksain ang tingin niya sa atin. Malaya tayong tawagin siyang "Ama" (Juan 1:12; Gal. 4:6); tayo ay mga anak na kanyang inaalagaan, iniingatan at pamamanahan ng 'di mabilang at 'di masukat na mga pagpapala. Hindi panlilisik ng mata ang sasalubong sa atin kundi mga sulyap ng pag-ibig.

Malayo pa ang Umaga (Rey Valera)

Psalm 130:6

My soul waits for the Lord

more than watchmen wait for the morning,

more than watchmen wait for the morning.

          Marahil ay nakikita ng karamihan ang kanilang mga sarili sa mga letra ng kanta kung kaya't ito ay sumikat. Ang mga tao ay dumadaan sa sari-saring mga suliranin. Mapait ang buhay; may mga pagkakataon na walang patid ang pagpatak ng ating mga luha. Ang buhay natin ay isang madilim at mahabang gabi. Panay ang lingon natin sa silangan sapagkat doon natin inaasahang sisikat ang araw. Subalit sa ating bawat paglingon, wala man lang ni isang guhit ng sinag tayong nasisilayan. Malayo pa ang pagsilip ng araw.
          Ang salmistang nasa likod ng Awit 130 ay dumadaan sa matinding suliranin; inilarawan niya ang kanyang kalagayan bilang isang taong dumadaing buhat sa kalaliman (talata 1). Subalit sa kabila ng lahat ng ito, ang salmista ay buong tiwalang naghihintay sa kung ano ang gagawin ng Panginoon. Paano nga kaya kung malayo pa ang umaga?
          Sa talata anim ay kanyang isinulat na ang kanyang pananabik sa pagdating ng umaga ay higit pa sa pananabik ng mga bantay. Sa kanilang kapanahunan, ang tungkulin ng mga bantay na ito ay magmatyag sa gabi. Habang nakahimlay ang karamihan, at habang maging ang mga mandirigma ay mahimbing na natutulog, nasa taas ng tore ang bantay. Siya'y nakatanaw sa malayo upang kung sakaling may papalapit na mga kaaway at nagbabanta ng pagsalakay, gigisingin ng bantay ang taong-bayan upang sila'y maging handa sa pakikidigma.
          Gabi-gabi, iyan ang gawain ng bantay. Siyempre, ang pinananabikan ng bantay ay ang pagdating ng umaga upang sa paggising ng mga tao, siya naman ang may pagkakataong magpahinga. Ang sabi ng salmista, higit ang kanyang pag-aabang sa umaga kung ihahambing sa pag-aabang ng mga bantay.
          Sa mga pagkakataong madilim at mahaba ang gabi ng ating buhay, ano ba ang mga maaari nating asahan?


1. Maaasahan natin na ang mga dalangin natin ay hindi nasasayang (talata 1,2).
       Iyan ang ginawa ng salmista; dumaing siya sa Panginoon upang humingi ng saklolo.
       Eh paano kung sa pakiramdam natin ay tila hindi nakikinig ang Diyos sa ating mga dalangin? Ang lunas ay panalangin pa rin! Huwag titigil sa paghiling na tayo ay pakinggan ng ating Diyos.


2. Kung sakali man na karapat-dapat tayong maghirap dahil sa ating mga pagkakasala, maaasahan natin na ang Diyos ay mapagpatawad (talata 3,4, at 8)
       Sa talata 3 ay kanyang ipinahayag ang katotohanan na wala ni isa, maging ang mga pinakabanal sa piling natin ang karapat-dapat sa harap ng Diyos. Maaaring sa tingin ng madla ay banal siya, subalit kanyang inaamin na kung siya ay sisingilin ng Diyos sa kanyang mga kasalanan, ni hindi siya makakatayo sa harap ng Diyos.
       Subalit panatag siyang lumalapit sa Diyos sapagkat alam niya na ang kanyang nilalapitan ay isang Diyos na mapagpatawad. Nakakamangha rin na ang pagkakilala ng katangian na ito ng Diyos ang nag-uudyok sa atin na mamuhay ng may takot sa kanya (talata 4)


3. Maaasahan natin na ang salita ng Diyos ay totoo at maaari nating panghawakan (talata 5)
       Dumampot tayo ng isang pangako mula sa Salita ng Diyos. Hebreo 13:5- "Hindi kita iiwan; ni pababayaan man". Dahil hindi niya tayo iiwan, hindi kailangang hintayin ang umaga upang masabing kasama natin siya. Sa hinaba-haba ng gabi, Siya'y kapiling pa rin natin.

Ang mga halaman ay matutuyo;

Ang mga gusali ay maglalaho

Subalit ang kanyang mga pangako

Ay hindi mapapako

4. Maasahan natin na ang pag-ibig ng Diyos ay hindi nagmamaliw (talata 7)
       Ano ang dapat alalahanin kung alam mong iniibig ka ng Diyos? Wala. Dahil mahal niya tayo, hinding-hindi siya gagawa ng anuman na ikakapahamak natin; at ang pag-ibig rin na ito ang dahilan kung bakit siya gagawa ng mga hakbang para sa ating kapakanan. Ang pinakadakilang pagpapakita ng pag-ibig na ito ay ginawa na niya halos dalawang libong taon na ang nakakaraan nang kanyang ibigay ang buhay ng kanyang anak para sa ating ikakatubos. Kung 'yan ay kanyang nagawa noon, ano pa kaya ang hindi niya kayang ibigay? (Roma 8:32)
       
       Dumadaan ka ba sa isang napakahabang gabi? Mabagal ba ang takbo ng orasan na tila ang isang segundo ay tumatagal ng isang oras? Pagbulayan ang Awit 130 at hintayin ang pagdating ng umaga ng may pagtitiwala.

------------------

Church Harmony and Hermon's Dew

Psalm 133:1

How good and pleasant it is
    when brothers live together in unity!

Psalm 133:3

It is as if the dew of Hermon
    were falling on Mount Zion.
  For there the LORD bestows his blessing,
    even life forevermore.

As mandated by the Mosaic Law, the Israelites would go up to Zion to celebrate the God-ordained feasts three times a year (Exo.23:14). They have a set of songs to sing on their way up which we now call The Song of Ascents; the 133rd Psalm is one of them. What a pleasing sight it would have been to witness people from all walks of life singing a song about national and spiritual unity!

Two out of three of those annual feasts take place on dry months. At the peak of a drought, there is not even a drop of dew in Zion and in the  rest of the land (1 Kings 17:1).

There is a mountain range between Lebanon and Syria, and the tallest among them is Mount Hermon. In contrast to Zion, there is never a time in a year when Hermon is dry. You could  find ice at Hermon's peak even in the most severe droughts in the region. The dry months increase the usefulness of Hermon as its melting ice become a source of water to nearby places including the Jordan River.

One traveller narrates some memories from his visit:

"The vapour, coming in contact with the snowy sides of the mountain, is rapidly congealed, and is precipitated in the evening in the form of a dew, the most copious we ever experienced. It penetrated everywhere, and saturated everything. The floor of our tent was soaked, our bed was covered with it, our guns were dripping, and dewdrops hung about everywhere. No wonder that the foot of Hermon is clad with orchards and gardens of such marvelous fertility in this land of droughts."(Henry Baker Tristram, 1867)

The Psalmist is saying that in the unity of God's people, it is as if Jerusalem is refreshed by the water descending from Hermon. Jerusalem may be too distant to be a recipient of Hermon's dew, but it is very near God, the one who has "commanded the blessing." And where there's water, the grasses are green, the trees bear fragrant blossoms, the grains are plump, luscious fruits are in abundance, and the animals are well-fed. Best of all, human life is sustained.

Individual members of God's people face various trials daily. Souls are severely dehydrated wandering around the Desert of Sahara. May they find oasis in our churches. Let's pursue unity.

Church Harmony and the Oil Poured on Aaron

Psalm 133:1

How good and pleasant it is
    when brothers live together in unity!

Psalm 133:2

It is like precious oil poured on the head,
    running down on the beard,
  running down on Aaron's beard,
    down upon the collar of his robes.

Unknowingly, those who cause unnecessary divisions in the church deprive themselves of wonderful blessings, much like dumping a pile of mud on the very well where they fetch water.  

Psalm 133 should motivate us to pursue church unity; for it pronounces blessing upon brothers who "live together in  unity". That blessedness was likened to two things: first, the oil poured upon Aaron (verse 2); and second, the dew of Mt. Hermon (verse 3).

In this post, we will dwell on verse 2. The third verse will be tackled in the next post.

1. The Oil Conveys the Blessing of Being Special
We derived this first point by looking into two questions:
       a. What the oil was?
       b. What the oil did?

Both of these questions are answered in Exodus 30:22-33.

As to the question "What the oil was?" we see that it was a very special fragrant oil. It was exclusively for tabernacle use. The proper blend was a general knowledge; the right proportion is known by all for it is written in the book. But I guess no one dared to imitate the blend for personal use, for a warning was issued: "Whoever makes perfume like it and whoever puts it on anyone other than a priest must be cut off from his people.'"

As to the question "What the oil did?", we find out that whatever it touched became holy (v.29). Ordinary utensils became holy. Ordinary men from the tribe of Levi became special when the oil was applied on them.

Thus, church harmony is pleasant for it conveys that we are a special people. It is a manifestation that we are a holy nation. We may look ordinary in the eyes of men, but our unity in the faith testifies that we are a people belonging to God.

2. The Oil Conveys the Blessing of Acceptable Worship.
The mention of Aaron's name drives us to look into the significance of the Aaronic ministry. The primary aspect of the ministry is to offer sacrifices in behalf of the people.

In Leviticus 9, after Aaron offered the sacrifices, the glory of the Lord appeared to all the people, and fire came out before the Lord's presence to consume what was offered. The people fell on their faces out of reverence yet they were shouting with joy knowing that their sacrifices were accepted.

Another aspect of Aaronic ministry is to pronounce the priestly blessing upon the people (Numbers 6:23-27). Part of the formula to be uttered is "the LORD make his face shine upon you" (v.25). The NLT renders it as "May the LORD smile on you". The opposite of that is for the Lord to face you with a frown. When a king is displeased with you, you know your life is in danger. You may sing praises to him all day but it will not change a thing; it may even aggravate the situation for your voice is an abomination to his ears.

Church harmony is pleasant for it conveys that out worship is not in vain. We can come to God corporately and he faces us with a smile. We may not be the best of singers but our praises are accepted before his throne. He is pleased with what we offer and he bestows blessing upon our lives.

3. The Oil Conveys Abundant Grace
Notice that the Psalmist pays attention to the quantity of the oil poured upon Aaron. Upon the first drop, it would have been enough to make Aaron fit for the ministry. Yet the oil was poured lavishly that it flowed from his head, to his beard and to his robe. You can also imagine how fragrance filled the air.

Church harmony is pleasant because it conveys the abundance of God's grace on his people. When he bestows blessing upon us, he doesn't measure it in teaspoons. What he gives his people is "grace upon grace" (John 1:16)